A Haunting in Venice review

Kenneth Branagh regisseert al zes jaar Hercule Poirot-films. Losjes gebaseerd op de slecht ontvangen Agatha Christie-roman Hallowe’en Party in 1969, is A Haunting in Venice een heerlijk bizar maar vermakelijk vervolg, wat je overigens ook heel goed als ‘los’ deel kan kijken. Het speelt als een op zichzelf staande Halloween detective, terwijl het ook voortbouwt op de mythologie die Branagh heeft opgebouwd voor zijn versie van de extravagant besnorde detective. A Haunting in Venice is een zeer goede film die op veel vlakken zijn voorgangers overtreft. Het is een 20th Century Studios film, wat betekent dat het in de toekomst op Disney Plus te zien is.

Het verhaal

Tien jaar na de gebeurtenissen in Murder on the Orient Express leidt een nu gepensioneerde detective Poirot (Branagh) een teruggetrokken leven in Venetië, grotendeels dankzij zijn Italiaanse lijfwacht Vitale Portfoglio (Riccardo Scamarcio), die burgers afweert die gretig zijn voor de hulp. Poirot is nu een ondergedoken beroemdheid, die zijn oude leven achter zich heeft gelaten – dat wil zeggen, totdat zijn verleden aanklopt in de vorm van de Amerikaanse auteur Ariadne Oliver (Tina Fey), een oude vriendin, die voor het eerst in deze serie verschijnt. De bruisende romanschrijfster, die naam maakte met het schrijven van boeken die losjes op Poirot waren gebaseerd, nodigt hem uit om een ​​avond buiten zijn zelfopgelegde grenzen te leven op een Halloweenfeest, maar de ware motieven van de schrijfster komen later aan het licht.

Op ware Poirot-wijze komt er een mysterieuze moord aan het licht (of een mogelijke zelfmoord; weinigen weten het zeker). Maar het slachtoffer – een jong meisje, Alicia Drake – is al een jaar overleden. Het feest, zo blijkt, zal de locatie zijn van een seance uitgevoerd door het wereldberoemde medium Joyce Reynolds (Michelle Yeoh), die de romanschrijfster met de hulp van Poirot wil ontmaskeren als fraudeur. Niemand vermoedt echter dat de mysteries van de nacht op het punt staan ​​zich te verdiepen, waardoor Poirot weer naar binnen wordt getrokken, alleen dit keer met de vraag of er iets bovennatuurlijks aan de hand is.

Wie is de moordenaar?

A Haunting in Venice zweeft tussen pittige humor en huiveringwekkende stiltes. Hoewel dit zorgt voor een vreemde combinatie – werkt het perfect voor het verhaal. De ondersteunende personages (lees: potentiële moordenaars), delen allemaal verschillende connecties met het slachtoffer, van haar moedeloze moeder Rowena (Kelly Reilly), tot haar zorgzame huishoudster Olga (Camille Cottin), tot haar vurige ex-verloofde Maxime (Kyle Allen), en tenslotte tot haar afstandelijke dokter, Leslie (Jamie Dornan) en zijn griezelig dierbare zoon Leopold (Jude Hill), die praat alsof hij iets te veel tijd doorbrengt omringd door ouderen – zowel levend als dood.

Het huis waarin het complot zich ontvouwt heeft veel doden gekend en er gaan geruchten dat er een vloek op rust; of de personages dit nu wel of niet geloven, de geschiedenis ervan doemt in veel scènes als een terugkerend thema op.

De doem en somberheid van het verhaal wordt aangevuld met griezelige Halloween-achtige settings en schrikeffecten die in beeld worden gebracht. Dat is wat A Haunting in Venice drijft: gesprekken worden onderbroken door korte onderbrekingen van klapperende deuren en ramen. Als de beelden eindelijk lang genoeg op de personages blijven hangen om monologen te kunnen afleveren, vertoont Branaghs enscenering altijd een soort spookachtige vorm of silhouet die ongemerkt in de lege ruimte om hen heen zweeft (een bekend standbeeld hier, een laken dat in een griezelig menselijk lichaam valt daar, enzovoort). En toch werkt het allemaal. 

Als verlengstuk van voorgaande delen

Branagh benadert A Haunting in Venice als een op zichzelf staand verhaal, met nauwelijks een verwijzing naar de voorgaande films. Maar als je ze eenmaal gezien hebt – met name Death on the Nile – wordt de ervaring des te rijker. Het zorgt ervoor dat het gewicht dat Poirot om zijn nek draagt ​​zwaarder aanvoelt, ook al is het gemakkelijk te accepteren dat een wereldberoemde detective zijn deel van de dood zou hebben gezien. Branaghs doordachte optreden verkoopt ruimschoots het idee dat hij de wereld de rug heeft toegekeerd, maar gezien de conclusie van de laatste film (waarin hij zich voor het eerst in jaren openstelde voor liefde en kwetsbaarheid), voelt de opening van A Haunting in Venice melancholischer met de wetenschap van wat er tussendoor kan zijn gebeurd.

De nabijheid van de dood van de gasten is geen nieuw fenomeen dat dit verhaal onderscheidt van Murder on the Orient Express en Death on the Nile. A Haunting in Venice is een spookverhaal, maar of dat komt omdat er geesten in de buurt zijn, moet nog worden opgelost. Het is een spookverhaal omdat bijna elk personage gebukt gaat onder verdriet van een of andere gruwelijke schaduw, inclusief Poirot, en veel van wat Branagh over deze personages wil overbrengen, zit in het onuitgesprokene.

Oordeel: een vermakelijk Halloween-mysterie

Wat meteen duidelijk is aan A Haunting in Venice is dat het te lijden heeft gehad onder grote bijsnijding. Met slechts 103 minuten – bijna een half uur korter dan Death on the Nile – kunnen de inleidende scènes en de uiteindelijke karakterontwikkelingen gehaast aanvoelen. Maar zodra het chaotische, met horror getinte plot in gang wordt gezet, dwingt het verhaal je te blijven kijken tot de mysterieuze vraagstukken worden samengevoegd, wat een zeer vermakelijke, unieke Halloweenfilm opbrengt die Hollywood dit jaar heeft afgeleverd.

A Haunting in Venice is geen standaard Halloweenfilm, maar een griezelig goed Halloween-mysterie met bizarre wendingen. Het wordt verteld door een fantastische cast en met schitterende settingen in Venetië en mysterieuze monumenten. Het wijkt enigszins af van Kenneth Branaghs eerdere Poirot-mysteries. Het zet echter de evolutie van de serie voort als eerbetoon aan de iconische Belgische speurder; Branagh geeft meer om Poirot dan om welk levend persoon, en dat is te zien.

A Haunting in Venice is vermakelijk, griezelig en mysterieus. Een perfecte Halloween-bioscooptrip!

Ben jij van plan A Haunting In Venice te bezoeken? Laa het me weten in de reacties!