Avatar: The Way Of Water review
De release van het tweede deel van Avatar, genaamd Avatar: The Way Of Water is iets waar veel fans en filmliefhebbers naar uitkijken. Sinds gisteren draait deze film dan eindelijk in de bioscopen. The Walt Disney Company had me uitgenodigd om de persvoorstelling op 13 december bij te wonen met een hapje en drankje erbij bij Vue Hilversum, zodat ik jullie kan vertellen of dit deel aan de hoge verwachtingen kan voldoen of zelfs kan overtreffen. In dit deze uitgebreide Avatar The Way Of Water review vertel ik waar de film over gaat (spoiler alert) en wat ik er van vond.
Een zit van ruim 3 uur
Afgelopen dinsdag zijn Ricardo en ik richting Hilversum gegaan om daar de persvoorstelling van Avatar: The Way Of Water bij te wonen. De film begon om 10.00 uur en we kregen een hapje en drankje van de organisatie. Deze film duurt ruim 3 uur. Zorg dus dat je van te voren naar de wc bent geweest, geen drankjes hebt gedronken waarvan je snel weer moet (zoals koffie in mijn geval) en alles gereed hebt voor een lange zit. Gelukkig krijg je bij de persvoorstelling geen reclames en er is ook geen pauze, dus dat scheelt.
In een standaard uitvoering, 3D of 4D
Natuurlijk verwachten we van het tweede deel van Avatar een spektakel, daarom zijn er meerdere opties om de film te bekijken in de bioscopen. Je kan hem bekijken in een standaard versie, een 3D versie, een IMAX HFR 3D versie, een HFR 3d versie en een 3D 4DX versie, maar het aanbod hierin verschilt per bioscoop. Kijk even bij de jouwe wat de opties zijn. Wij hebben de film in 3D bekeken, wat betekent dat we bij binnenkomst een brilletje kregen. Deze brillen zijn overigens ook prima op je eigen bril te plaatsen. Ik moet wel eerlijk bekennen dat het 3D effect op het enorme scherm van de Vue soms iets teveel was. Ik heb dan ook geen beste ogen en draag zelf een bril met films kijken. Aan de andere kant is het wel een extra benadrukking van de vele indrukwekkende special effects.
Avatar: The Way Of Water recensie
Dan, over de film. Na dertien jaar zien we een vervolg op het eerste Avatar deel met The Way Of Water, wederom geregisseerd door James Cameron die we onder andere kennen van de Titanic. Avatar was al een spectaculaire motioncapture-animatiefilm; zou deel 2 de hoge verwachtingen kunnen overtreffen en ons kunnen verrassen? Voor mij is het een ja en een nee. Laten we kijken waar het verhaal over gaat.
Over het plot: weer oorlog en vernietiging?
Als je zelf een deel twee van Avatar zou kunnen invullen, dan kom je al snel op iets soortgelijks komen als wat al eerder bekend werd gemaakt door de filmmakers over het plot.
Het verhaal begint meer dan tien jaar nadat mariniersveteraan Jake Sully (Sam Worthington) op de maan Pandora begon te leven in de Na’vi-vorm van zijn avatar. Hij en zijn krijgersvrouw Neytiri (Zoe Saldaña) hebben ondertussen een gezin, waaronder tienerzonen Neteyam (Jamie Flatters) en Lo’ak (Britain Dalton), hun tween-zus Tuk (Trinity Jo-Li Bliss) en geadopteerde dochter Kiri. (Sigourney Weaver), het biologische kind van de avatar van de overleden Dr. Grace Augustine.
Spider (Jack Champion) – een mensenkind dat wees is geworden door het ‘Sky People’-conflict en te jong was om in cryoslaap te worden gebracht toen de kolonisten aan het einde van de eerste film naar de aarde werden gestuurd – brengt meer tijd door tussen de Na’vi dan in de laboratoriumfaciliteiten met de wetenschappelijke nerds. Hoewel zijn connectie met de Pandorans diep gaat, is hij een wandelende voorbode van conflicten die zullen komen, aangezien zijn loyaliteit verdeeld is. De identiteit van zijn vader blijft niet lang een mysterie.
Jake is de gerespecteerde leider van de Omaticaya-clan, wiens vreedzame bestaan in de weelderige bossen wordt bedreigd wanneer de indringers terugkeren naar Pandora. Hun missie is deze keer niet alleen om het waardevolle mineraal ‘unobtainium’ van de maan te winnen, wat dat ook mag zijn, maar ook om als mensheid op Pandora te vestigen, aangezien de aarde onbewoonbaar wordt.
Aan het hoofd van het team staat een bekend gezicht, kolonel Miles Quaritch (Stephen Lang). Maar aangezien hij de vorige keer door Neytiri’s pijlen werd gedood, is het nu zijn grotere, snellere Na’vi-avatar (niet vragen), vergezeld van een vergelijkbaar stel marinier-avatars. “Een marinier kan niet worden gedood”, zegt Quaritch. “Je kunt ons doden, maar we hergroeperen ons gewoon in de hel.”
Het druist enigszins in tegen het doel om een nieuwe leefomgeving voor de mensheid te creëren, gezien hun machines en voertuigen alle uitgestrekte groene gebieden verbranden waar ze ook landen, maar dat toont alleen maar aan dat wraak eigenlijk het enige is waar Quaritch om geeft. De kolonel heeft in zijn nieuwe vorm niets van de spiritualiteit of het respect voor de natuur van het Na’vi-volk verworven, en met zijn minachting voor ‘halfbloed’ lijkt hij meer op een schurk uit het Wilde Westen, maar dan met mooiere hardware dan voorheen.
Mijn eerste gedachtes zijn: gaan we nu echt drie uur kijken naar een film met voor een groot deel een soortgelijk plot als deel 1, waarbij oorlog en vernietiging van Pandora een grote rol speelt? En het antwoord daarop is ja, alleen heeft Cameron allerlei toevoegingen gedaan om dit plot zo lang mogelijk te rekken. Een daarvan is een omkeer in de film: wanneer Jake en zijn familie terecht komt bij de Metkayina-clan.
De adembenemende (onderwater)wereld van de Metkayina-stam
Gelukkig komt er een omkeer met iets meer luchtigheid in de film. Want wanneer het Jake duidelijk wordt dat Quaritch achter zijn familie aan zit, geeft hij het leiderschap van Omaticaya op en verhuist hij met het kroost naar een verre cluster van eilanden die worden bewoond door de Metkayina-clan. De chef, Tonowari (Cliff Curtis), en zijn zwangere sjamanistische vrouw, Ronal (Kate Winslet), bieden de vluchtelingen met tegenzin een toevluchtsoord aan, zich bewust van de duidelijke risico’s.
Hun zoon Aonung (Filip Geljo) gaat in tegen de instructies van zijn vader om de landliefhebbers te helpen zich aan te passen aan het leven in en rond de oceaan en botst onmiddellijk met de koppige Lo’ak. Maar hun dochter, Tsireya (Bailey Bass), blijkt een vrijgevige lerares te zijn, en vooral Kiri gaat als een vis in het water in de nieuwe omgeving. Ze heeft Grace’s fascinatie voor de natuurlijke wereld geërfd, maar onthult ook een sterke band met Eywa, de goddelijke entiteit die wordt aanbeden door de Na’vi.
“Water heeft geen begin en geen einde”, zegt Tsireya, met een eerbied die ongetwijfeld Camerons eigen gevoelens weerspiegelt. De regisseur is een diepzeenerd sinds hij met zijn zelden genoemde speelfilmdebuut Piranha II afstudeerde. Die fascinatie is niet alleen voortgezet in The Abyss en Titanic, maar ook in zijn oceaandocumentaires, waardoor de nieuwe film een cirkelvormig gevoel krijgt terwijl we zijn bedwelming delen met een ongerepte omgeving vol kracht, pracht en mysterie.
Ook hebben de Metkayina’s hun eigen equivalent van de Omaticaya Tree of Souls, de onderwater Cove of the Ancestors.
De film vindt zijn kracht in de adembenemende onderwaterwereld en de wezens die over de prachtig gedetailleerde riffen en oceaandiepte in deze nieuwe omgeving glijden. De Metkayina’s rijden op draakachtige waterzoogdieren die ilus en skimwings worden genoemd. In één betoverende aanraking laat Tsireya de nieuwkomers zien hoe ze een onderwaterwezen als cape kunnen vastmaken waarmee ze onder water kunnen ademen.
De meest heilige band van de oceaanbewoners is met de gigantische tulkun; zeer intelligente walvisachtige wezens die Quaritch als aas zal gebruiken om Jake uit zijn schuilplaats in het doolhof van eilanden te lokken. Je zou met je ogen kunnen rollen bij dialogen die verwijzen naar een tulkun als een ‘geestzuster’ en ‘componist van liedjes’, maar de scènes waarin deze reuzen een prooi worden, zijn diep ontroerend. Ik vond het zelfs een onprettige toevoeging aan de film. Deze scènes introduceren nieuwe personages in huurling zeekapitein Scoresby (Brendan Cowell) en Resources Development Administration marien bioloog Dr. Ian Garvin (Jemaine Clement), die neerslachtig toekijkt terwijl de magnifieke wezens worden opgejaagd voor een van de meest waardevolle grondstoffen in het universum.
Het vastleggen van de prestaties met de acteurs in de onderwatersequenties is fantastisch, maar het is wanneer het conflict tussen goed en slecht echt explodeert, wanneer Cameron het meest in zijn element is. De botsing in open water die het laatste uur domineert, is een indrukwekkend staaltje actie waarin de inzet aanzienlijk wordt verhoogd door de kwetsbaarheid van de Na’vi-kinderen.
“Familie is ons fort”, zegt Jake, hoewel dat uit bepaalde dynamieken niet altijd blijkt- zoals de ongedisciplineerde tweede zoon die zijn voorbeeld nooit kan waarmaken. De personages zijn echter allemaal voldoende uitgewerkt en geïndividualiseerd om ons geboeid te houden. Dat is vooral het geval als het noodlot toeslaat tot een verwoestend verlies.
Wat vond ik van deze film?
In termen van verfijning van het verhaal is dit vervolg van 350 miljoen dollar bijna net zo eenvoudig als zijn voorganger. Ik vind hem zelfs zwak te noemen. Echter, het visuele spektakel houdt je geboeid en ik heb me geen moment tijdens de drie uur durende zit verveeld. De details en de special effects zijn zo schitterend uitgewerkt dat het soms zelfs wat overweldigend kan zijn, helemaal in 3D.
Ik heb een aantal punten van kritiek: ik vond tijdens het eerste half uur van de film ontzettend vaak het muzikale themadeuntje van Avatar langskomen, iets te vaak, al dan niet steeds in een ander jasje. Hier had meer variatie in mogen zitten.
Ook vond ik dat de film iets te geforceerd zocht naar manieren om het zwakke verhaal interessant te houden. Dit deden ze vooral door scènes toe te voegen die inspelen op drama en emotie bij de kijker. De film is al vrij beladen op zich, mede door de spirituele aard van het bestaan van de Na’vi en het constante oorlogsthema wat nu ook weer terug keert. Ik had liever gezien dat dit deel zich meer zou verdiepen in het verhaal waarbij meer aandacht was voor de omgeving. Nu wordt er zo’n schitterend nieuw landschap en een onwerkelijke onderwaterwereld aan de kijkers gepresenteerd, had hier meer uitgehaald en een bepaalde luchtigheid en positiviteit gebracht in de film. Door het juist te verzwaren met al die dramatische toevoegingen zoals onderlinge ruzies of het jagen op een moeder tulkun terwijl haar jong ernaast zwemt, dat gaat mij dan wat te ver. Je krijgt als kijker inmiddels een hekel aan de mensheid.
Het verhaal zelf van ‘de goeden tegen de schurken’, is dus niet bepaald ingewikkeld, maar de oneindige bijzonderheden van de wereld waarin het zich afspeelt en de tederheid waarmee de film de inheemse bewoners laat zien, maken Avatar: The Way of Water alsnog een spektakel wat je gezien moet hebben. Toch kan ik er niks aan doen dat ik dit een ‘mweh’ film vond, mede door het zwakke verhaal. Ik hoef het niet nog een keer te zien. Daarom een 2.5 sterrenwaardering.
Kijk jij uit naar Avatar: The Way Of Water of heb je hem al gezien? Laat me weten wat jij van deze film vond in de reacties.
