Indiana Jones and the Dial of Destiny recensie

Indiana Jones zet zijn befaamde hoed weer op in de film Indiana Jones and the Dial of Destiny, de vijfde film waarin de legendarische archeoloog en zweepslagende avonturier terug is voor een nieuwe doorstart. Hij wordt natuurlijk gespeeld door Harrison Ford, inmiddels 80 jaar, maar hij voert het uit met humor en stijl en nog steeds met die onwillige scheve glimlach. Het is de eerste Indiana Jones-film die niet is geregisseerd door Steven Spielberg maar door James Mangold en in deze Indiana Jones and the Dial of Destiny recensie vertel ik jullie meer over deze gloednieuwe film, waarvan ik hoop dat hij in staat is zo dicht mogelijk bij het actiespektakel te kunnen komen als zijn voorgangers.

Een jonge Indiana Jones

De film begint met een flashback naar de laatste dagen van de Tweede Wereldoorlog waarin Indy (Harrison Ford) en een collega genaamd Basil Shaw (Toby Jones) enkele van de gestolen historische artefacten proberen terug te krijgen van de nazi’s. Jones ziet er hier nog jong uit, maar Ford was dat tijdens het filmen natuurlijk niet. Het resulteert in een weergave met wellicht wat verouderde CGI, maar ik vind het knap gedaan! Hij beweegt wellicht minder en klinkt zelfs niet helemaal goed. Maar wat verwacht je dan? We kijken naar Indiana Jones aan het einde van de Tweede Wereldoorlog (iets wat gelukkig al een terugkerend element is als je kijkt naar de eerder uitgebrachte films) en de manier waarop ze dit in beeld hebben gebracht het heeft mij niet gestoord. Zal de film de nostalgie op deze wijze kunnen vasthouden?

Indy ontsnapt aan gevangenneming door een nazi gespeeld door Thomas Kretschmann, maar de belangrijke introductie hier is die van een nazi-astrofysicus genaamd Jurgen Voller (een Mads Mikkelsen op leeftijd), die ontdekt dat, terwijl hij op zoek was naar iets dat de Lans van Longinus wordt genoemd, de nazi’s op de helft van de Antikythera ook wel de wijzerplaat van Archimedes gestuit zijn. Gebaseerd op een echt oud-Grieks item dat naar verluidt tientallen jaren astronomische posities zou kunnen voorspellen, krijgt de wijzerplaat de magische Indy-franchisebehandeling op manieren die ik niet zal spoilen.

Opmerkelijk acteerwerk van Ford

Daarna springt The Dial of Destiny naar 1969. Een oudere Indiana Jones gaat met pensioen van Hunter College, deels onzeker over wat er daarna komt omdat hij gescheiden is van Marion (waarom nou weer?!) na de dood van hun zoon Mutt (opnieuw…waarom nou weer?!) in de oorlog in Vietnam. Het beste aan de film begint hier in de acteerprestaties van Harrison Ford. Hij had lui door het spelen van Indy kunnen lopen, maar hij laat heel duidelijk zien waar deze man zich emotioneel bevindt op dit punt in zijn leven. De dramatische keuzes van Ford, vooral in de laatste momenten van de film, kunnen eraan herinneren hoe goed hij kan spelen.

Maar terug naar de actie. Voordat hij zijn pensioencadeau kan opbergen, wordt Indy meegenomen op avontuur met Helena Shaw (Phoebe Waller-Bridge), de dochter van Basil en peetdochter van Indy. Het blijkt dat Basil geobsedeerd raakte door de wijzerplaat na hun ontmoeting ermee een kwart eeuw geleden, en Indy vertelde hem dat hij de helft van de gevonden wijzerplaat zou vernietigen. Natuurlijk vernietigt Indiana Jones geen historische artefacten. Terwijl ze de wijzerplaat uit de voorraadkamer halen, worden ze aangevallen door Voller en zijn handlangers, wat leidt tot een achtervolging door de metro tijdens een parade. Het is een ietwat rommelige actiereeks met kracht die puur nostalgisch is – een iconische held die op een paard door een parade rijdt.

Voordat je het weet, is iedereen in Tanger, waar Helena haar helft van de wijzerplaat wil verkopen, en de film introduceert zijn laatste hoofdpersonage in de actie met een sidekick genaamd Teddy (Ethann Isidore). Vanaf hier wordt “The Dial of Destiny” een traditionele Indy-achtervolgingsfilm waarin Jones en zijn team proberen de slechteriken voor te blijven terwijl ze hen leiden naar wat ze proberen te ontdekken.

Over de makers

James Mangold heeft eerder “old-man hero action” afgeleverd met het uitstekende Logan, maar hij verdwaalt tijdens de reis hierheen, niet in staat om actiescènes in elkaar te zetten op een manier die ook maar in de buurt komt van hoe Steven Spielberg hetzelfde doet. Ja, we zitten in een ander tijdperk. CGI komt vaker voor. Maar dat is geen excuus voor stuntelige actiechoreografie. Ik weet dat niet iedereen Spielberg kan zijn, maar de simpelere actiescènes in Raiders of the Lost Ark en zelfs Indiana Jones and the Last Crusade zijn hier vervangen door reeksen die zoveel kosten dat ze op de een of andere manier het budget verhoogden tot $300 miljoen dollar. Ik wenste dat ik een versie van $100 miljoen van deze film zou kunnen zien.

Wanneer Indy en Helena daadwerkelijk op schattenjacht gaan begint er een connectie te komen met de film. En, zonder te spoilen, eindigt het met een reeks gebeurtenissen en ideeën waarvan ik wou dat ze meer naar voren waren gekomen in de 130 minuten die eraan voorafgingen. Er is echter een krachtig emotioneel aspect aanwezig, met name bij het hoofdpersonage Indiana Jones, maar het komt te laat om de impact te hebben die het zou kunnen hebben met een sterker script. 

Spielberg gaf Mangold naar verluidt wat advies toen hij de regisseur de zweep gaf en hem vertelde: “Het is een film die van begin tot eind een trailer is – altijd in beweging.” Zeker. Trailers zijn zelden saai. Maar ze zijn nooit zo vermakelijk als een geweldige film.

Wat vond ik van deze film?

Indiana Jones and the Dial of Destiny is op de een of andere manier niet saai maar niet écht zo ouderwets vermakelijk als de vorige films. De film zal het vooral moeten hebben van de nostalgie die iedereen naar de bioscoop brengt. Het is een afwisselende reeks van matige verhaallijnen met een legendarische acteur die opnieuw een van de beroemdste hoeden in de filmgeschiedenis draagt. 

De film had beter moeten zijn. Ik had vooral het gevoel naar een oud geworden opaatje te kijken die zijn beste dagen echt wel gehad heeft om de krachtige Indiana Jones dezelfde verve te geven als voorheen. Dat heeft iets triests. Een alles-gaat-ooit-voorbij-gevoel. Als dat nog niet genoeg is, vond ik dat er teveel drama elementen bij elkaar geraapt werden in een poging de film diepgang te geven (een scheiding en overleden zoon…Disney waarom?)

Indiana Jones and the Dial of Destiny is al met al een moeilijke film om echt te haten. Maar het is hoogstwaarschijnlijk ook de meest moeilijke Indiana Jones-film om echt van te kunnen houden, wat de enorme fan van de originele trilogie wellicht een beetje verdrietig maakt. Ik geef de film daarom een 2-sterrenwaardering.

Ga jij Indiana Jones and the Dial of Destiny bekijken in de bioscoop? Of heb je hem al gezien? Laat weten wat je van de film vond en hoeveel sterren hij van jou krijgt!