The Little Mermaid recensie
Ik ben niet echt fan van Disney live-action remakes van zijn meest geliefde geanimeerde titels. De geanimeerde Belle is voor mij Belle, niet Emma Watson, net als de geanimeerde Cinderella of Aladdin. Daarom staat een Disney live-action eigenlijk al automatisch 1-0 achter. Toch probeerde ik een open geest te houden toen ik hoorde dat The Little Mermaid, een van mijn favoriete Disneyfilms ooit, de befaamde live-action remake kreeg. En met die briljante Alan Menken muziek en die ingenieuze teksten van Howard Ashman, echt, hoe erg kan het dan zijn? In deze The Little Mermaid recensie vertel ik jullie wat ik vond van de live-action remake van de animatiefilm uit 1989.
Het antwoord is: niet zo slecht, maar ook niet fantastisch. Zoals veel van zijn mede-Disney-remakes, voelt deze Kleine Zeemeermin te vaak aan als een plichtsgetrouwe namaak in plaats van een geïnspireerde nieuwe verbeelding. Het verhaal is niet veel veranderd: de goede koning Triton, hier gespeeld door Javier Bardem, heeft alle zeemeerminnen en meermannen verboden om de bovenwereld te bezoeken, hen waarschuwend dat mensen gevaarlijk zijn. Maar dat weerhoudt zijn jongste en meest vrijgevochten dochter, Ariel, gespeeld door Halle Bailey, er niet van om diep gefascineerd te raken door de menselijke wereld, die ze leert kennen door schatten vanuit scheepswrakken te verzamelen.
De cast: een andere Ariel
Toen de casting van Bailey als Ariel vorig jaar werd aangekondigd, ontvingen zowel zij als Disney een stortvloed aan kritiek, omdat ze Ariel portretteren als een gekleurde zeemeermin. Het is een trieste herinnering aan hoe boos sommige mensen worden als een remake of reboot niet perfect aansluit bij hun jeugdherinneringen, en ook hoe gemakkelijk zaken als racisme werden bestempeld.
Als iemand weinig gehecht is aan de originele The Little Mermaid, kan ik me voorstellen dat de casting van Bailey een prima keuze lijkt waarin deze nieuwe film een frisse manier van denken laat zien. Haar zangstem is zo mooi als de rol vereist, en hoewel ze niet altijd even levendig is op haar niet-muzikale momenten, houdt ze je volledig in de ban van de reis van Ariel. Maar als iemand enorm gehecht is aan het origineel, dan is de truc wat mij betreft om te proberen dit als een losstaande film van Disney te zien (iets wat ik tot nu toe bij alle live-actions doe) en niet een letterlijke namaak van de oorspronkelijke roodharige Ariel. Want dan zal je waarschijnlijk bij voorbaar teleurgesteld de film in gaan.
De andere acteurs zijn een beetje een allegaartje. Prins Eric, de knappe menselijke prins die Ariel redt van de verdrinkingsdood en op wie ze verliefd wordt, wisselt acteur Jonah Hauer-King af tussen onstuimig en innemend. Bardem is een geweldige acteur en een waardige Triton op het oog, maar zelfs hij kan niet veel met de plechtig bebaarde koning. Melissa McCarthy geeft een enigszins kwaadaardige, ondeugende draai aan Ursula de zeeheks, maar haar spel vind ik maar matig en het lijkt eerder komisch dan evil. Weet je wie mij nou een heerlijke Ursula had geleken? Lady Gaga. Een vrouw die met haar stem, uitstraling en acteer skills (ik denk meteen aan haar verrassende optreden in American Horror Story) denk ik echt het Ursula-gevoel had kunnen brengen, samen met de nodige make-over.
Kunnen we het ook even even hebben over Vanessa, gespeeld door Jessica Alexander? Wat mij betreft was dit de grootste verrassing van de film als het gaat om de cast! Wat een leuke en imponerende nieuwkomer, en perfect gecast voor deze rol!
De personages die het deze keer het slechtst vergaan, zijn waarschijnlijk Ariel’s trouwe beestjesvrienden. Daveed Diggs, bekend van Hamilton, komt niet echt uit de verf als sidekick Sebastian, de zorgelijke krab die Ariel uit de problemen probeert te houden. Of dat nu precies komt door de vormgeving van de krab zelf of dat er iets bij de stem ontbreekt, ik weet het niet (wie herinnert zich nog meer de meesterlijke stem van de Nederlandse Sebastiaan, Freddy Gumbs?). En wat Flounder (Botje) zo gedenkwaardig maakte in de originele film was hun glorieuze tekenfilmachtigheid; hier ziet Botje er eerder griezelig en met dode ogen uit. Ik weet ook niet zo goed wat ik van Scuttle moet vinden, ingesproken door actrice Awkwafina. Is het nou een mannetje of een vrouwtje, of zullen we dat ook maar gewoon in het midden laten?
De romance tussen Eric en Ariel
De filmmaker Rob Marshall lijkt de laatste tijd de favoriete regisseur van Disney geworden voor musicals, zoals hij eerder Into The Woods maakte. Hij heeft in The Little Mermaid zeker wel wat charme gestopt. Kijk, de onderwaterwereld scènes zijn geen partij voor een film als Avatar: The Way of Water, hoewel Sebastian’s grote “Under the Sea” -nummer een klein spektakel is om te bekijken. En het verhaal komt grillig boven water tot leven, vooral in een paar nieuw geschreven scènes waarin de romance van Ariel en Eric centraal staat. Daarbij wordt onder andere een nieuw personage geïntroduceerd die we niet in het origineel zagen. Wie dat is ga ik hier niet spoilen, je zal het zelf wel zien. Laat je verrassen!
De film kan meer van dat soort momenten gebruiken. De scenarioschrijver, David Magee, probeert hier en daar wel wat nieuws. Hij lost de langdurige spanningen en misverstanden tussen mensen en meervolken op, en hij probeert ook van Ariel een heldin met meer diepgang te maken. In dezelfde lijn is Prins Eric nu een kwetsbaarder, vollediger personage dan voorheen, zoals we kunnen horen wanneer hij zijn verlangens uitdrukt in een nieuw nummer geschreven door Alan Menken en Lin-Manuel Miranda . Het nummer is een leuke bijkomstigheid, maar zoals met zoveel in deze The Little Mermaid, is het niet te vergelijken met iets in het origineel.
Jodi Benson en Dinglehopper
Er komen een aantal terugkerende elementen in de remake van The Litlle Mermaid, waaronder de bekende Dinglehopper en Jodi Benson zelf, de originele stem van de Amerikaande The Little Mermaid. Benson verschijnt kort in The Little Mermaid in het Caribische koninkrijk van prins Eric. Ariel is op dit punt in de film getransformeerd tot mens en verkent voor het eerst de landwereld en verdwaalt tussen de verkopers van een lokale markt.
Ze stuit op een vrouw, die haar een bord eten aanbiedt. Maar wacht! Ze zal iets nodig hebben om dat te eten. Deze vrouw, gespeeld door Benson, geeft Ariel een vork, die ze gebruikt om haar haar te kammen. “Het is letterlijk alsof je de fakkel doorgeeft”, zegt Marshall. In Scuttle-taal is het alsof je de Dinglehopper gebruikt.
De scène bestond al in het scenario, geschreven door David Magee. In de film uit 1989 kamt Ariel haar haar met een vork aan de eettafel van de prins. Marshall vond dat niet juist. Een dinergast, zelfs een zeemeermin-dinergast, zou zichzelf niet beginnen te verzorgen aan het begin van een maaltijd. Dus hebben ze het opnieuw bedacht in deze marktomgeving. Tegen de tijd dat ze nadachten over hoe ze Benson het beste in het verhaal konden opnemen, kwam dit moment naar boven.
“Het was gewoon een enorme kick voor mij toen Robbie contact opnam. Ik dacht: ‘Natuurlijk ga ik meedoen! Het kan me niet schelen wat ik doe. Ik kan gewoon niet wachten om op de set te komen en te kijken hoe ze allemaal werken”, herinnert Benson zich. “Het was gewoon pure vreugde voor mij.”
Wat vond ik van deze film?
De film is leuk genoeg om naar te kijken, mits je hem ziet als een losstaande film. Ga hem niet kijken om hem te kunnen vergelijken als een kopie van het origineel uit 1989, want er zijn teveel elementen die dan zullen afwijken. Een gekleurde Ariel, een bontgekleurd stel meermin-zusjes waarvan je je gaat afvragen wat Koning Triton in zijn verleden allemaal heeft uitgespookt, een enigszins komische Ursula, een griezelige Flounder en een gloednieuw personage.
De special effects en de onderwaterscènes komen ook niet altijd even goed tot z’n recht. Vooral de openingscène waarin de zeemeerminnen- en mannen, naar het kasteel zwemmen van Koning Triton vond ik er kortgezegd nep en computer geanimeerd uitzien. Iets wat je niet verwacht van Disney anno 2023, zeker niet als je ziet wat een Avatar voor spectaculaire scènes voorschotelt.
Aan de andere kant zien we een Halle Bailey die een uitgesproken charismatische Ariel neerzet, een Ariel met meer diepgang en zeker met een mooie stem. Het is zij die eigenlijk de film draagt en het tot een aangenaam geheel brengt om te kijken. We horen bovendien een nieuw nummer in de film en we zien meer achter het personage prins Eric. Er zijn dus zeker verfrissingen aanwezig.
Ook zijn er een aantal terugkerende elementen wat zorgt voor dat knipooog-gevoel naar het origineel, zoals de Dinglehopper op de markt en de verschijning van Jodi Benson zelf.
Ja, al met al is dit een aardige film die je zeker moet kijken. Het is vermakelijk en heeft absoluut de Disney vibe. Hij krijgt daarom een 3.5 sterren waardering.
Heb jij The Little Mermaid al gezien of staat hij op jouw lijstje op te kijken? Wat vond je van de film? Laat het me weten in de reacties!
